Smásaga.

Ásakanir flæða yfir mig eins og morandi hlandmaurar með ljósaperur í eyrunum.

Ég finn fyrir ógnarþreytu og sleni, alvalda nennuleysi.

Mig langar til að hverfa. Ég nenni ekki að vera hér lengur.

Ásakanir flæða en ég heyri ekki orð. Ég sé andlit hreyfast í takt við orð sem dansa út um varir fólks sem hafa enga þýðingu fyrir mig.

 Ég hverf á vit ímyndunaraflsins.

Ég er stödd á fallegri sólarströnd. Ég ligg í hengirúmi á milli tveggja pálmatrjáa. Ég horfi á meistaraverk skaparans endurspeglast í litadýrð sólsetursins. Ég finn ljúfan andvarann leika um andlit mitt. Ég heyri róandi ölduniðinn og ég finn seyðandi bragðið af pina colada sem ég er að drekka úr kókoshnetu. Ég hef engar áhyggjur, það er ekkert í heiminum sem angrar mig, engin vandamál, bara ég og apakötturinn í pálmatrénu. Ég er ein í heiminum og allt er yndislegt.

 

Þangað til ég hrekk aftur inní gráma hversdagsleikans. Eins og nýfætt barn sem er rifið úr móðurkviðnum geri ég mér skyndilega grein fyrir því hvar ég er stödd í heiminum. Ég sé að fólk er pínulítið undrandi yfir því að ég skyldi allt í einu vera farin að brosa.

Ég andvarpa og velti því fyrir mér að skrifa lesendagrein í Morgunblaðið.

eftir núrgis

postað af kelu 

 

 

 

Athugasemdir

[Láki (IP-tala skráð) 19.2.2009 kl. 20:55]

Að þið skulið vera systur mína ... stuna :Þ

[patty og selma, 19.2.2009 kl. 20:56]

láki jarðálfur hahahahahahaha