Vá.

Vá hvað mér leiðist.

Mér leiðist svo mikið að ég held að ég sé að hverfa. Mér finnst ég vera að leysast upp hægt og hægt. Á endanum verður ekkert eftir af mér. Litirnir dofna og hljóðin renna saman í eitt.

Það sem er eftir er bara ein grá þoka, sem einhvernveginn læðist um án þess að vekja upp nokkur viðbrögð hjá einum né neinum. Bara litlaust fyrirbrigði án persónuleika, án tilfinninga og án lífs.

 Það er ekki að ástæðulausu að tölvur eru gráar á litinn.

Núrgis.